Το θεατρικό παιχνίδι είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας, ενεργοποίησης, απελευθέρωσης της φαντασίας, ευαισθητοποίησης και καλλιέργειας της ψυχοκινητικής έκφρασης του παιδιού. Το παιδί μέσα από το θεατρικό παιχνίδι ανακαλύπτει παίζοντας μόνο του ένα ρόλο, διαλέγοντας έτσι έμμεσα ένα τρόπο επικοινωνίας και έκφρασης, διαλέγοντας έναν τρόπο “ερμηνείας” περισσότερο από διαίσθηση παρά γιατί κάποιος ενήλικας του δίδαξε τι και πώς και γιατί να τον παίζει.

Είναι παιχνίδι επικοινωνίας, γνωριμίας με την ομάδα, γνωριμίας με το σώμα μας και με τα συναισθήματά μας, γνωριμίας με τη φωνή μας, διασκέδασης και αυθορμητισμού. Κάποιες από τις δραστηριότητες που περιλαμβάνει είναι οι εξής:

Ο κύριος με το σκούφο

Ένας κύριος με σκούφο εμφανίζεται στα παιδιά γιατί έμαθε πως είναι λυπημένα και κουρασμένα. Με λόγια και κινήσεις προσπαθεί αν τα κάνει χαρούμενα και να τα ξεκουράσει, δίνοντας στο καθένα διαφορετικές εντολές και οδηγίες. Τα παιδιά “αντιδρούν” με το να μην υπακούουν στις εντολές του. Δεν αλλάζουν διάθεση. Αν, όμως, κάποιο παιδί γελάσει, τότε παίρνει τη θέση του κυρίου με το σκούφο και το παιχνίδι συνεχίζεται.

Μιλώ με τα χέρια σου

Δυο παίχτες στέκονται ο ένας ακριβώς πίσω από τον άλλο. Ο πρώτος διηγείται μια ιστορία. Ο δεύτερος κρυμμένος πίσω του τού “δανείζει” τα χέρια και μιμείται τις χειρονομίες αυτού που μιλάει.

Το παράθυρο

Τα παιδιά παίζουν με τρία πλαίσια που ονομάζονται “παράθυρα”. Κάθε φορά που θα προβάλλουν, όμως, το πρόσωπό τους σ’ ένα από τα τρία ανοίγματα θα πρέπει να δείχνουν και ένα “διαφορετικό πρόσωπο”, μια “διαφορετική μάσκα”, έκφραση και αίσθηση.

και πολλά άλλα . . .